بیست و پنجم رجب سالروز شهادت امام کاظم علیه السلام
ابوالحسن موسی بن جعفر علیه‌السّلام ملقب به کاظم، عبد صالح و باب الحوائج، امام هفتم از ائمه اثنی‌عشر علیهم‌السّلام و نهمین معصوم از چهارده معصوم علیهم‌السّلام می باشند.
آن حضرت بعد از چندین بار زندان شدنی به دست خلفای عباسی، آخرالامر به دستور هارون عباسی در زندان مسموم و به شهادت رسیده و در مقابر قریش بغداد دفن گردیدند که امروزه به حرم کاظمین در شهر کاظمین مشهور است.
تاریخ شهادت آن حضرت را جمعه بیست و پنجم رجب سال ۱۸۳ هجری در ۵۵ سالگی ذکر نموده اند.
حضرت موسی بن جعفر معروف به امام موسی کاظم و ملقب به کاظم و باب الحوائج ، هفتمین امام مسلمانان جهان هستند ، آن حضرت به جهت کثرت زهد و عبادت معروف به «عبد صالح» و به جهت حلم و فرو خوردن خشم و صبر بر مشقات و آلام زمانه مشهور به «کاظم» گردیدند.
ولادت آن حضرت در سال ۱۲۸ قمری، همزمان با شروع قیام ابومسلم خراسانی، داعی بنی‌عباس علیه امویان بود ، و در سال ۱۴۸ هجری قمری پس از شهادت بزرگوارشان امام صادق، به امامت رسیدند.
دوران ۳۵ ساله امامت ایشان با خلافت منصور، هادی، مهدی و هارون عباسی همزمان بود.
مناظره ها و گفتگوهایی از حضرت موسی بن جعفر با برخی از خلفای عباسی، و بعضی از عالمان یهودی و مسیحی و ابوحنیفه در منابع تاریخی و حدیثی نقل شده که در پاسخ به پرسش‌های آنان بوده که در پایان به گرویدن آنان به اسلام انجامیده است.
امام کاظم برای ارتباط با شیعیان، سازمان وکالت را گسترش دادند و در مناطق مختلف، افرادی را به عنوان وکیل تعیین کردند ، از سوی دیگر، حیات امام کاظم همزمان با بروز انشعاباتی در شیعه بود ، و فرقه‌های اسماعیلیه، فطحیه و ناووسیه با آغاز امامت ایشان و فرقه واقفیه پس از شهادت آن حضرت ، شکل گرفت.
عصر امام کاظم ، دوران بسیار سختی برای شیعیان بود ، و در این دوران ، حرکت های اعتراض آمیز متعددی از ناحیه شیعیان و علویان نسبت به خلفای عباسی صورت گرفت که از مهم ترین آنها قیام حسین بن علی، «شهید فخ» – در زمان حکومت هادی عباسی – و نیز جنبش «یحیی» و «ادریس» فرزندان «عبدالله» بود که در زمان هارون رخ داد ، در واقع مهمترین رقیب عباسیان، علویان بودند و طبیعی بود که حکومت، آنان را سخت تحت نظارت قرار دهد.
کتب تاریخ و حدیث، برخوردهای متعدد خلفای عباسی با حضرت موسی بن جعفر را نقل کرده اند که عمده ترین آنها برخوردهای هارون است ، در عین حال باید توجه داشت که ائمه اطهار علیهم السلام ، همگی بر لزوم رعایت تقیه پافشاری کرده و می کوشیدند تا تشکّل شیعه و رهبری آنها را به طور پنهانی اداره نمایند.
امام کاظم برای ارتباط با شیعیان و تقویت توان اقتصادی آنان، سازمان وکالت را که در زمان امام صادق پایه‌گذاری شده بود، گسترش دادند ، ایشان برخی از اصحاب خود را به عنوان وکیل، به مناطق مختلف می‌فرستادند.
نقل های مختلفی در منابع آمده است که شیعیان خمس خود را به امام کاظم یا نمایندگان ایشان می‌رساندند ، شیخ طوسی نیز دلیل پیوستن برخی از وکلای آن حضرت به واقفیه را، فریفته‌شدن به اموالی می‌داند که نزد آنان جمع شده بود.
در زیارتنامه امام کاظم با عبارت الْمُعَذَّبِ فِي قَعْرِ السُّجُون ، کسی که در سیاهچال‌ها شکنجه می‌شد ، به آن حضرت سلام داده شده است ، در زیارت نامه ی آن امام بزرگوار ، از زندان ایشان ، به ظُلَم‌المطامیر نیز یاد شده است.
مطموره ، زندانی را می گویند که مانند چاه به گونه‌ای باشد که جای پا دراز کردن و خوابیدن در آن ممکن نباشد ، و نیز به جهت این که بغداد در مجاورت رود دجله است ، طبیعتا زندان های زیر زمینی ، مرطوب و نمناک و به تعبیر زیارتنامه ی آن حضرت ، (مطموره) بوده است.
گفته شده هارون به ارتباط شیعیان با امام کاظم حساس بود ، و از این بیم داشت که اعتقاد شیعیان به امامت آن حضرت باعث تضعیف حکومتش شود.
واپسین روزهای عمر امام کاظم در زندان سندی بن شاهک سپری شد ، شیخ مفید گفته است سندی، به دستور هارون الرشید ، امام را مسموم کرد و امام سه روز پس از آن ، به شهادت رسیدند.
شهادت آن حضرت ۲۵ رجب سال ۱۸۳ هجری قمری در بغداد رخ داده است.
پس از آن‌که حضرت موسی بن جعفر به شهادت رسیدند، به دستور سِندی بن شاهک پیکر ایشان را روی پل بغداد قرار دادند و اعلام کردند که موسی بن جعفر به مرگ طبیعی از دنیا رفته است.
پیکر حضرت موسی بن جعفر را در منطقه شونیزیه در مقبره خانوادگی منصور که به مقابر قریش شهرت داشت، دفن کردند.
امروز کاظمین ، که مرقد مطهر ایشان و امام جواد است ، یکی از حرم های مطهری است که میلیون ها مشتاق را به عنوان زائر به سوی این مکان مقدس را می کشاند و کعبه ی آمال مشتاقان اهل بیت از امام کاظم باب الحوائج و امام جواد مظهر جود و سخا می باشد.
