برنامه پیشرفت و توسعه ملل متحد یا برنامه عمران ملل متحد (UNDP)، یا به عبارت دیگر، شبکه‌های جهانی توسعهٔ ملل متحد، بزرگترین مرجع کمک‌کننده برای توسعهٔ این کشورها در سطح جهان است. UNDP، هیئت اجرایی در داخل انجمن‌های اقتصادی و اجتماعی این ملل است.
مدیر اجرایی برنامه این سازمان UNDP سومین عضو ارشد سازمان ملل متحد پس از معاون سازمان ملل متحد و جانشین وی است.
اداره مرکزی UNDP در شهر نیویورک، به‌طور کامل با مشارکت اختیاری کشورهای عضو این سازمان، بنیان نهاده شد. این سازمان در ۱۶۶ کشور، دفتر دارد که با دولتهای محلی همکاری دارند تا چالش‌های مربوط به توسعه کشور، ظرفیت ساخت و ساز و ظرفیت توسعهٔ محلی را حل کنند.
علاوه بر این، UNDP به صورت بین‌المللی با دیگر کشورها نیز ارتباط دارد تا به آنها کمک کند تا به (MDGS)، برنامهٔ اهداف توسعهٔ هزاره، دسترسی پیدا کند.
این نهاد ، در این میان، مشاوره‌های کارشناسی، آموزشی و کمک‌هایی را برای پیشرفت و توسعه کشورها به ویژه کشورهای کمتر توسعه یافته ارائه می‌دهد ، برای انجام برنامهٔ MPGS، تشویق این کشورها برای توسعهٔ جهانی، UNDP بیشتر روی کاهش فقر، ایجاد دولتهای دموکراتیک، آموزش راه‌های پیشگیری از بیماری‌هایی نظیر ایدز، حفظ محیط زیست و انرژی و مقابله با بحران‌ها و بازسازی و اصلاح، تمرکز دارد. UNDP، همچنین کشورها را در مورد حمایت از حقوق بشر و پررنگ‌تر شدن حضور زنان در تمامی برنامه‌ها تشویق می‌کند.
به علاوه، UNDP همه ساله گزارش‌هایی در مورد توسعه انسانی منتشر می نماید تا برنامه‌های مربوط به پیشرفت و توسعهٔ کشور را مورد ارزیابی و بررسی قرار دهد ، علاوه بر اینها، گزارش‌هایی نیز در سطح محلی، منطقه‌ای و ملی در این راستا منتشر می گردد.
برنامه پیشرفت و توسعه ملل متحد یا برنامه عمران ملل متحد (UNDP)، اعلام کرد در سال‌های اخیر محصولات کشاورزی افغانستان ۱۵.۷ درصد کاهش یافته است.
این نهاد در گزارشی با عنوان «دو سال در بازنگری؛ تغییرات در اقتصاد افغانستان، خانواده‌ها و بخش‌های متقابل» اعلام کرد حدود ۶۹ درصد افغانستانی ها به منابع کافی برای نیازهای اولیه‌شان دسترسی ندارند.
برنامه پیشرفت و توسعه ملل متحد یا برنامه عمران ملل متحد (UNDP)، در این گزارش گفته است اقتصاد افغانستان از سال ۲۰۲۰ تاکنون ۲۷ درصد کاهش یافته است و از هر ده افغانستانی هفت تن آنان از دسترسی به خدمات اساسی محروم هستند.
طبق این گزارش، ارائه خدمات نهادها طی سه سال گذشته در پی تأثیرات شیوع ویروس کرونا ۳۷.۶ درصد کاهش یافته است.
در این گزارش آمده است: «این نشان می‌دهد که ۶۹ درصد افغانستانی ها از نظر معیشتی ناامن هستند، به این معنی که آنها منابع کافی برای معیشت اولیه ندارند.»
در ادامه ی این گزارش آمده است که زنان و دختران افغانستان بیشتر از دیگران بار بحران اقتصادی را تحمل می‌کنند.
براساس یافته‌های این گزارش، میزان تولیدات داخلی غیرغذایی طی دو سال گذشته در افغانستان ۱۹.۳ درصد کاهش یافته است.
این نهاد با اشاره به خشک‌سالی‌های مداوم در افغانستان نیز خاطرنشان کرده که در دو سال گذشته محصولات کشاورزی به‌دلیل خشکسالی ۱۵.۷ درصد کاهش یافته است.
این گزارش هم چنین می افزاید که به‌دلیل خروج سرمایه‌گذاری خارجی و اعمال تحریم‌های بین‌المللی، بخش صنعت در افغانستان در جریان سه سال گذشته ۲۲.۴ درصد کاهش داشته است.
در این گزارش همچنین آمده است که اشتغال مردان در بخش‌های مختلف در افغانستان ۱۱ درصد افزایش داشته است.
این نهاد از حکومت طالبان خواسته است تا اقدامات لازم را برای کاهش چالش‌های بانکی، بازگرداندن نیروی انسانی متخصص در نهادهای مهم بخش اقتصادی، تسهیل سرمایه‌گذاری و فعالیت‌های تجاری را انجام دهد.
افغانستان در دهه‌های اخیر به صورت مداوم و پیوسته شاهد خشکسالی بوده است ، افغانستان از جمله کشورهایی است که در تغییرات اقلیمی ناشی از انتشار گازهای گلخانه‌ای نقش چندانی ندارد، اما از پیامدهای آن مانند خشکسالی، حوادث سهمگین آب و هوایی و سیلاب متاثر شده است.
