یک سازمان جدیدالتاسیس در وزارت نیرو برای بارورسازی ابرها تشکیل شده است.
احد وظیفه رئیس مرکز ملی اقلیم و مدیریت بحران خشکسالی سازمان هواشناسی درباره بارورسازی‌ابرها در این رابطه گفت: مسؤول بارورسازی ابرها این سازمان است که اسم آن «بهره‌برداری فناورانه از آب‌های جوی» است.
وی در عین حال تاکید کرد : بارورسازی ، روشی برای برطرف کردن خشکسالی محسوب نمی‌شود ، بارورسازی نمی‌تواند خشکسالی در منطقه‌ای را برطرف کند ، و حداکثر ابزاری در جعبه ابزار مدیریت منابع آب است.
کمبود بارش و نباریدن باران و برف باعث شده روش جدیدی در کشور بر سر زبان‌ها بیفتد، بارورسازی ابرها؛ اما آیا این روش می‌تواند چاره خشکسالی و کمبود بارش در ایران باشد؟
کمبود بارش و نباریدن باران و برف باعث شده روش جدیدی در کشور بر سر زبان‌ها بیفتد، بارورسازی ابرها.
نامی که بارها شنیده شده و عده‌ای معتقد هستند که این یک راه حل برای مقابله با خشکسالی است، اما هنوز در سطح دنیا در باره پروژه بارورسازی ابرها نتایج ملموس و قابل قبولی ارائه نشده است. در چند روز گذشته این موضوع مطرح شد که ایران هم به بارورسازی ابرها فکر می‌کند.
گفتنی است که به عملیات اضافه کردن مجموعه‌ای مواد شیمیایی به ابرها که نتیجه‌ی آن افزایش بارش برف و باران است، بارورسازی ابر گویند.
این ساده ترین پاسخی است که می‌توان به سوال بارورسازی ابر چیست، داد ، با انجام این اقدام ذرات کوچکی در ابرها پخش می‌شود تا به بارش برف یا باران کمک کنند.
آزمایشگاه تحقیقاتی شرکت جنرال الکتریک آمریکا اولین جایی بود که فرایند بارور کردن ابرها در آن اتفاق افتاد. در تاریخ ۱۲ ژوئیه سال ۱۹۴۶ وینسنت شیفر بلورهای یخ خشک با دمای ۷۸- درجه سانتی گراد را داخل ابرهای مصنوعی تولیدشده که در اتاقک بودند رها کرد.
در ادامه از طریق انجماد قطرک‌های ابر سرد بلورهای یخ ایجاد شدند و به‌صورت برف در ته اتاقک ابر مشاهده شدند ، این اولین شواهد آزمایشگاهی از بارور شدن ابرها بود.
در تاریخ ۱۳ نوامبر ۱۹۴۶ همزمان با این تحقیقات، دکتر لانگمویر برنده جایزه نوبل، یک آزمایش میدانی روی یک ابر پوششی روی کوه گریولاک در شرق شنکتدی متعلق به ایالت نیویورک انجام داد.
سابقه بارورکردن ابرها در ایران به قبل از سال ۱۳۵۷ می‌رسد ، دولت ایران یک‌بار در سال۴۶ تلاش کرد تا با همکاری آمریکایی‌ها، ابرهای ایران را بارور کند، اما به نتیجه‌ای نرسید.
در سال۱۳۴۷ در ماده ۱۹ قانون آب و نحوه ملی‌شدن آن، وزارت آب و برق آن زمان مکلف شد آب مورد نیاز کشور را از راه‌های مختلف و از جمله از راه باروری ابرها تامین کند، به این‌ترتیب وزارت نیرو بین سال‌های۵۳ تا ۵۷، با همکاری یک‌شرکت کانادایی و با استفاده از هواپیما و ترکیب یدید نقره، ابرهایی را که روی منطقه سد کرج و جاجرود بودند، بارور می‌کرد.
بعد از سال ۱۳۵۷ نیز بین سال‌های ۶۸ تا ۷۴، کار باروری ابرها به‌صورت زمینی و بیشتر در ارتفاعات شیرکوه یزد انجام می‌شد تا اینکه مرکز ملی باروری ابرها در سال۷۵ افتتاح شد و از سال۷۶ به بعد، کار خود را رسما آغاز کرد.
احد وظیفه رئیس مرکز ملی اقلیم و مدیریت بحران خشکسالی سازمان هواشناسی می گوید : توافقی بر روی این موضوع که بارورسازی موثر است یا نه انجام نشده است ، البته در آزمایشگاه یک سری فضای محدود ایجاد می‌کنند و شرایط را مهیا کرده که این باعث ابرناک شدن فضا در محیط آزمایشگاه می‌شود، ولی عده‌ای معتقد هستند شرایط طبیعت مطابق آزمایشگاه نیست ، در آزمایش به صورت مصنوعی رطوبت وارد می‌کنید و مقدار فشار، باد و اثر توپوگرافی را ایجاد کرده و اصلاً مشابه شرایط واقعی در طبیعت نیست.
