این روزها بیابان‌های شرق افغانستان مملو از صدها هزار آواره است که برخی سرمای زمستان را در چادر می‌گذرانند و برخی به‌ناچار در فضای باز؛ و آنچه به همراه دارند اندک وسایلی است که توانسته‌اند هنگام اخراج از پاکستان با خود بردارند.
تصاویر منتشر شده از آوارگانی که از گذرگاه مرزی «تورخم» به افغانستان باز می‌گردند، یکی دیگر از جنبه‌های تلخ زندگی مردم این سرزمین است که در جستجوی مکانی امن و باثبات برای حیات، آواره بیابان‌ها شده‌اند.
بیش از ۴۰ سال جنگ و فقر و خشونت، مردم افغانستان را به یکی از «ریشه‌کن شده ترین» جمعیت‌های جهان تبدیل کرده است.
در حال حاضر حدود ۶ میلیون افغانستانی در خارج از این کشور پناهنده هستند و ۳.۵ میلیون نفر دیگر نیز به به دلایلی همچون جنگ و زلزله و خشکسالی در داخل این کشور ۴۰ میلیون نفری آواره شدند.
یکی از خبرنگاران آسوشیتدپرس برای ماهها به بخش‌های مختلفی از افغانستان از مرزهای شرقی آن با پاکستان گرفته تا مرز غربی با ایران سفر کرده و به گفتگو با آوارگان و پناهندگان بازگردانده شده به این سرزمین جنگ‌زده پرداخته است.
افغانستان همواره یکی از فقیرترین کشورهای جهان بوده؛ با این وجود پس از فروپاشی اقتصادی که در پی تسلط طالبان بر این کشور در سال ۲۰۲۱ میلادی روی داد، بیش از ۲۸ میلیون نفر (دو سوم جمعیت آن) برای بقا به کمک‌های بین‌المللی وابسته شدند.
آوارگان نیز از فقیرترین فقرای این کشور محسوب می‌شوند. بسیاری از آنهایی که ساکن اردوگاه ها هستند حتی از تهیه غذا یا هیزم کافی برای گرما در زمستان نیز ناتوانند. زنان و کودکان اغلب گدایی می‌کنند و برخی نیز دختران خردسال خود را در قبال دریافت پول به ازدواج اجباری مردان در می‌آورند.
