ویژه نامه وفات حضرت ابوطالب علیه السلام +فیلم
حضرت ابوطالب عليه السلام عموى بزرگوار رسول خدا صلى الله عليه وآله و بزرگترين پشتيبان آن حضرت و پدر عظیم الشان حضرت امیرالمومنین على عليه السلام 35 سال پيش از تولّد رسول گرامى اسلام صلى الله عليه وآله به دنيا آمده و محلّ تولّد آن حضرت امّ القراى عالم اسلام يعنى مكّه مکرمه بود.
نام آن بزرگوار «عمران» است و بعضى او را «عبدمناف» ناميده اند. چون فرزند بزرگش «طالب» بود، او را ابوطالب نیز خواندند. او با عبدالله پدر پيامبر صلی الله علیه و آله برادر بود. پدرش «عبدالمطلب» جد پيامبر اسلام است كه همه قبايل عرب وى را به عظمت و بزرگوارى مىشناختند و از او به عنوان مردى با كفايت و مبلغ آيين توحيد ابراهيمی ياد مىكردند. عبدالمطلب، چنان مورد توجه دنياى آن روز بود كه او را با لقب «سيد البطحاء» آقاى سرزمين مكه و حومه آن و «ساقى الحجيج» آب دهنده حاجيان خانه خدا و «ابوالساده» پدر بزرگواريها و «حافر الزمزم» ايجاد كننده چاه زمزم مىخواندند. عبدالمطلب در حفظ و حراست وجود مبارك حضرت محمد صلی الله علیه و آله بسيار كوشا بود.
ابوطالب از چنين پدرى پا به عرصه گیتی نهاد و در خانه چنين شخصيت بزرگ و الهى پرورش يافت. حضرت ابوطالب علیه السلام چهار پسر و دو دختر داشت.طالب پسر بزرگ اوست كه از او نسلى باقى نمانده است. دومين فرزند او عقيل و سومين آنها جعفر معروف به جعفر طيار و چهارمين و آخرين فرزند پسرى وى حضرت امیرالمومنین على علیه السّلام است. دو دخترش يكى فاخته نام داشت كه او را «امهانى» مىخواندند و دختر ديگرش «اسماء» بود. فرزندان ابوطالب همه از بانوی پاک طینت و پاک سرشت حضرت فاطمه بنت اسد علیها سلام می باشند.
حضرت ابوطالب علیه السلام در خانوادهاى خداپرست و موحد و در سايه پدرى همچون عبدالمطلب كه از كمالات روحى و امتيازات معنوى برخوردار بود، پرورش يافت. و همانند پدرش در مسير آيين حنيف ابراهيمى قدم برمىداشت و منصب سقايت و آبرسانى به زائران خانه خدا و پاسدارى از جان حضرت محمد صلی الله علیه و آله را به نيكويى بر عهده گرفت. وی نه تنها تحت تأثير شرك و بت پرستى مردم مكه قرار نگرفت، بلكه در مقابل شيوه هاى جاهليت ايستادگى كرد و خود را از هر گونه فساد و آلودگى، برحذر داشت. او نخستين كسى است كه «سوگند خوردن اولياى مقتول براى اثبات قتل» را در امر قضا، سنت قرار داد و بعدها اسلام نيز آن رابا نام «قسامه» تثبيت كرد.
حضرت ابوطالب بن عبدالمطلب علیهماالسلام مانند بیشتر رؤسای قریش مردی تاجر بود و سرپرستی پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله را از هشت سالگی پس از درگذشت حضرت عبدالمطلب، بر عهده گرفت. در سفری که رسول خدا صلی الله علیه و آله را برای تجارت با خود به شام برده بود، بشارت پیامبری آن حضرت را از راهبی به نام بُحیرا شنید و در حراست از پیامبر تلاش بیشتری از خود نشان داد. وى در هنگامى كه پیامبر اسلام، حضرت محمد مصطفی صلی الله علیه و آله از همه سو هدف تيرهاى زهرآگين مشركان مكه بود، مردانه از آن حضرت حمايت كرد و بدين وسيله در گسترش اسلام و تقويت مسلمانان نقش مهمى ايفا نمود. پس از بعثت نیز، ابوطالب، یاور و پشتیبان همیشگی پیامبر بود و در حمایت از ایشان دریغ نمی کرد.
در سال دهم بعثت، حضرت ابوطالب علیه السلام در حالی که با دیگر مسلمانان در شعب ابوطالب در محاصره مشرکان مکه بودند، درگذشت. وی در حالى دنيا را وداع گفت كه قلبش لبريز از ايمان به خدا و عشق به رسول خدا صلی الله علیه و آله بود. بدنش را در مكه معظمه در مقبره حجون معروف به «قبرستان ابوطالب» دفن كردند. با مرگ او خيمه اى از حزن و اندوه بر رسول خدا صلی الله علیه و آله و مسلمانان آن روز كه كمتر از پنجاه نفر بودند، سايه افكند زيرا آنان بهترين حامى، مدافع و فداكار در راه اسلام را از دست دادند.در همان سال حضرت خدیجه سلام الله علیها همسر باوفا و بی همتای پیامبر نیز وفات کرد و رسول خدا صلی الله علیه و آله بر اثر شدت غم و اندوه، آن سال را «عام الحزن» یعنی سال حزن و اندوه نامیدند.
او با ایمان کامل و اعتقاد به نبوت رسول خدا صلی الله علیه و آله و ولایت امیرالمومنین علی علیه السلام از دنیا رفت و با ارتحالش دل رسول خدا و علی مرتضی علیهمالسلام جریحه دار شد.
عجیب است عده ای یاوه گو که هنوز ایمانشان به خدا و رسول خدا به اثبات نرسیده و در پرده ای از نفاق در بین مسلمین بسر می برند، از بغضی که نسبت به مقام شامخ علوی دارند ، برای گمراهی اذهان بر ایمان اسوه ایمان حضرت ابوطالب علیه السلام شبهه افکندند و برآن شدند که چراغ ایمانش را در اذهان خاموش نمایند ولی واقعیت این است که نور خدا هیچ وقت خاموش نخواهد شد.
{flvremote}http://dl.shiawaves.com/persian/videos/sokhanrani/111.flv{/flvremote}
سخنرانی حجت الاسلام والمسلمین احمدی اصفهانی در باب ایمان جناب ابوطالب علیه السلام
وصیت نامه حضرت ابوطالب علیه السلام
اى گروه قريش! شما برگزيدگان خدا از ميان خلق و قلب عرب هستيد. شما گنجينه داران خدا در روى زمين و ساكنين حرم او (مكه) هستيد. در ميان شما سرور و آقاى مورد اطاعت و پيشتاز شجاع و بخشندهى گشاده دست است.
بدانيد كه در ميان عرب هيچ نشان فخر و بزرگى نيست مگر اينكه شما آن را كسب نموده و به دست آورديد. و هيچ شرفى نيست مگر اينكه شما آن را درك نموديد. به همين جهت شما بر ساير مردم برترى و فضيلت داريد و مردم نيز به همين خاطر نيازمند شما بوده و براى حل امور خود به شما روى می آورند. و (از روى حسد) با شما به جنگ برخاسته و به نبرد و جنگ با شما علاقمندند.
شما را به تعظيم و بزرگداشت اين بنا (كعبه) سفارش می كنم. زيرا احترام به كعبه موجب خشنودى خدا و وسعت رزق و استوارى گام هاى شما خواهد بود. صله رحم كنيد و از قطع رحم بپرهيزيد، زيرا صله رحم موجب تأخير در مرگ و افزايش جمعيّت مىشود، ظلم و ستم را كنار بگذاريد كه نابودى پيشنيان شما بر اثر ظلم و ستم بوده است. اگر كسى شما را دعوت نمود به او جواب مثبت دهيد، و اگر كسى از شما چيزى در خواست نمود به او بخشش كنيد كه اين دو موجب محبت در ميان نزديكان و بزرگوارى در بين عموم مردم مىباشد.
شما را در مورد حضرت محمد صلى الله عليه وآله سفارش مى كنم كه به او نيكى كنيد. زيرا او در ميان قريش به امانتدارى و در ميان عرب به راستگويى شناخته شده است. او داراى همه صفاتى است كه هم اكنون شما را بدان سفارش نمودم.
او براى ما حامل پيام و رسالتى بود كه قلب و جان آن را پذيرفته، ولى زبان از ترس ملامت و سرزنش بدگويان آن را انكار مىكند.
به خدا سوگند، گويا می بینم كه افراد ضعيف و باديه نشينان عرب و طبقه پايين اجتماع دعوت او را پذيرفته، و سخنان او را تصديق مىنمايند، و دعوت رسالت او را بزرگ شمرده و در راه پيشرفت هدف او به گردابهاى مرگ فرورفته و جان خود را براى او فدا می كنند. در نتيجه رؤساء و بزرگان قريش پست و فرومايه شوند، خانه هايشان ويران گرديده و ضعيفانشان زمامدار امور شوند.
در اين هنگام بزرگترين افراد در نزد او نيازمندترين آنها است و آنكه دورتر بوده در نزد آن حضرت بهره مندتر گردد. همه عرب دوست او گرديده و به او علاقمند شوند، و زمام اختيار خود را به دست او مى دهند.
پس اى گروه قريش! به او پيونديد كه او پسرِ پدر و مادر شما است، دوستدار او باشيد و از گروه و حزب او حمايت كنيد. به خدا سوگند، هر كس از شما دنباله روى راه او گردد، سعادتمند و رستگار شود، و هر كس از رهنمونهاى او بهرهمند گردد خوشبخت خواهد شد.
اگر اجل من به تأخير مى افتاد، در همه حوادث و سختیها از او حمايت و پشتيبانى می كردم و در برابر سختيها از او دفاع می نمودم. و اينك (در آستانه سفر آخرت) به گواهى او گواهى مى دهم و سخنان او را بزرگ مى شمرم.
ابو طالب در كلام نور:
رسول اكرم صلی الله علیه و آله بر جنازه حضرت ابوطالب حاضر شد و فرمود: عمو جان مرا در كودكى تربيت كردى و در يتيمى كفالت نمودى و در بزرگى ياريم نمودى, خدايت از جانب من پاداش نيكو دهد. در وقت حركت دادن جنازه پيشاپيش آن حركت مى فرمود و درباره اش دعاى خير مى كرد.
امام علی علیه السلام:
سوگند به آن خدايى كه حضرت محمد صلى الله عليه وآله را به حق به پيامبرى مبعوث فرمود، در روز قيامت نور حضرت ابوطالب عليه السلام همه انوار خلايق را خاموش مى كند مگر پنج نور را 1 – نور پيامبر اكرم صلى الله عليه وآله 2 – نور من 3 – نور حضرت فاطمه زهرا عليها السلام 4 – نور امام حسن و امام حسين عليهما السلام 5 – نور امامان از فرزندان امام حسين عليهم السلام.
آگاه باش! نور حضرت ابوطالب عليه السلام از نور ما اهل بيت است كه خداوند متعال آن نور را دوهزار سال قبل از خلقت آدم خلق كرده است
امام سجاد علیه السلام فرمود:
عجبا كه خدای متعال رسولش را از تجويز نكاح زن مسلمان به مرد غير مسلمان نهى فرمود, در حالى كه فاطمه بنت اسد از پيشگامان قبول اسلام بود و تا هنگام رحلت در عقد ابوطالب باقى ماند.
امام باقرعلیه السلام فرمود: اگر ايمان ابوطالب در يك كفه ترازو و ايمان اين افراد در كفه ديگر قرار داده شود, ايمان ابوطالب برترى دارد.
امام صادق عليه السلام فرمودند:
»وَاللَّهِ إِنَّ إيمانَ أبىطالِبٍ لَوْ وُضِعَ فى كَفَّةِ ميزانٍ وَ وُضِعَ إيمانُ هذَا الْخَلْقِ فى كَفَّةِ ميزانٍ، لَرَجَحَ إيمانُ أَبى طالِبٍ عَلى إيمانِهِمْ«.(40)
به خدا سوگند، اگر ايمان حضرت ابوطالب عليه السلام را در كفّه اى از ترازو قرار دهند و ايمان اين خلق را در كفّه ى ديگر ترازو، به تحقيق ايمان حضرت ابوطالب عليه السلام بر ايمان آنها برترى خواهد داشت.
امام رضا علیه السلام فرمود:بدانید كه اگر معتقد به ايمان ابوطالب نباشى بازگشت تو,به آتش است.
……………………………………………………………………………………
نامگذارى فرزندان به نام ابوطالب
مرحوم آية اللَّه حاج شيخ محمد كلباسى حائرى در كتاب السعة و الرزق در ضمن چيزهايى كه فقر را برطرف مى كند از كتاب تهذيب شيخ طوسى و عدة الداعى )ابن فهد حلى( از حضرت امام رضاعليه السلام روايت مىكند كه فرمودند: در خانه اى كه شخصى باشد كه به يكى از اين اسمها: محمّد، على، حسن، حسين، ابوجعفر، ابوطالب، عبد اللَّه و از زنها فاطمه نامگذارى شده باشد، فقر وارد آن خانه نمى شود.
