جاده‌های مرگ، مدرسه‌های دور؛ کودکان مناطق محروم قربانی نبود سرویس ایمن
جاده‌های مرگ، مدرسه‌های دور؛ کودکان مناطق محروم قربانی نبود سرویس ایمن
در جنوب محروم ایران، راه مدرسه برای بسیاری از کودکان به مسیری پرخطر و مرگبار تبدیل شده است.
کودکانی که به‌جای سوار شدن بر سرویس ایمن، ناچارند با خودروهای سوخت‌بر و شوتی در جاده‌های ناایمن تردد کنند و هر روز با خطر تصادف، مصدومیت و مرگ روبه‌رو شوند.
این بحران، نه‌تنها جان دانش‌آموزان را تهدید می‌کند، بلکه به ترک تحصیل و آینده‌سوزی نسل جدید در مناطق محروم دامن می‌زند.
در بسیاری از مناطق محروم جنوبی ایران، از جمله سیستان‌وبلوچستان، دانش‌آموزان هر روز برای رسیدن به مدرسه مسیری را طی می‌کنند که بیشتر به «جاده مرگ» شبیه است تا راه علم و آموزش.
به گزارش خبرگزاری اخبار شیعه به نقل از روزنامه «شرق»، نبود سرویس مدرسه، فرسودگی خودروهای موجود و جاده‌های ناایمن باعث شده بسیاری از خانواده‌ها ناچار شوند کودکان خود را با خودروهای سوخت‌بر و شوتی راهی مدرسه کنند؛ خودروهایی که نه ایمنی دارند و نه نظارت.
در یکی از این حوادث، ظهرِ یکی از روزهای آبان، دختر 10 سالهای در حاشیه جاده ایرانشهر به سرباز، هنگام انتظار برای سوار شدن، با خودروی سوخت‌بر تصادف کرد و به دلیل ضربه مغزی بیش از 10 روز در بیمارستان بستری شد.
این فقط یک نمونه از ده‌ها حادثه مشابهی است که رسانه‌های داخلی در سالهای اخیر گزارش کرده‌اند.
فعالان اجتماعی در سیستان‌وبلوچستان می‌گویند بسیاری از رانندگان ترجیح می‌دهند خودروهای خود را برای فروش سوخت یارانه‌ای و فعالیت‌های پر سود اما پرخطر به کار بگیرند تا سرویس مدرسه؛ نتیجه آنکه کودکان یا سرگردان می‌مانند یا سوار خودروهای ناایمن و غیرمجاز می‌شوند.
هزینه بالای سرویس مدرسه نیز بسیاری از خانواده‌های محروم را از این امکان محروم کرده است.
به نوشته روزنامه «شرق»، این شرایط تنها به جنوب کشور محدود نمی‌شود؛ سلسله حوادث در لرستان، آذربایجان غربی، تهران و دزفول نیز نشان می‌دهد فرسودگی ناوگان، نقص فنی خودروها و نبود استانداردهای ایمنی، جان دانش‌آموزان را در سراسر کشور تهدید می‌کند.
پیامد این وضعیت، افزایش ترک تحصیل، به‌ویژه در میان دختران است؛ دخترانی که بعضاً به ازدواج زودهنگام تن می‌دهند و پسرانی که به‌جای نشستن بر نیمکت مدرسه، به مشاغل خطرناکی مانند سوخت‌بری روی می‌آورند.
در یک نگاه اسلامی و انسانی، بی‌توجهی به امنیت راه مدرسه، بی‌توجهی به حق حیات، حق آموزش و کرامت کودکان است؛ حقی که کوتاهی در آن می‌تواند نسل‌هایی را از فرصت ساختن آینده‌ای بهتر محروم سازد.
