هوش مصنوعی و بحران تربیت دینی؛ فرصت بازاندیشی در تعلیم و تربیت خانواده‌ها
هوش مصنوعی و بحران تربیت دینی؛ فرصت بازاندیشی در تعلیم و تربیت خانواده‌ها
نفوذ هوش مصنوعی و شبکه‌های اجتماعی در زندگی روزمره، تربیت فرزندان و روابط خانوادگی را دگرگون کرده و جامعه را با بحران تربیتی مواجه ساخته است.
پیشرفت سریع هوش مصنوعی و گسترش شبکه‌های اجتماعی موجب شده است بسیاری از روابط زنده و مستقیم میان والدین و فرزندان کاهش یابد.
تعاملات خانوادگی به شکل مصنوعی و رسانه‌ای درآمده و تربیت سنتی جای خود را به تربیتی داده است که تحت تاثیر فناوری و ابزارهای دیجیتال شکل می‌گیرد.
این شرایط به تدریج جامعه را با بحران تربیتی مواجه کرده و ضرورت بازاندیشی در شیوه‌های تربیتی را آشکار می‌سازد.
امروزه هوش مصنوعی نه تنها در حوزه‌های علمی و صنعتی، بلکه در زندگی روزمره، آموزش و حتی تعاملات اجتماعی نفوذ کرده است.
این فناوری می‌تواند به ابزاری مفید برای رشد و آموزش فرزندان تبدیل شود، اما در صورت استفاده بدون هدایت اصولی، باعث فاصله عاطفی میان اعضای خانواده، کاهش نقش والدین در تربیت و تغییر الگوهای اخلاقی و رفتاری می‌شود.
در شرایط فعلی، توجه به ابعاد اخلاقی، دینی و روانشناختی تربیت ضروری است.
تربیت دینی، که بر پایه محبت، اخلاق و ارزش‌های انسانی استوار است، می‌تواند با هدایت مناسب، فناوری‌های نوین را در خدمت آموزش و تقویت روابط خانوادگی قرار دهد.
بازاندیشی در شیوه‌های تربیت، همزمان با استفاده صحیح از ابزارهای دیجیتال و هوش مصنوعی، می‌تواند سلامت روانی و اخلاقی نسل آینده را تضمین کند و خانواده را از آسیب‌های اجتماعی و فرهنگی محافظت نماید.
همچنین، هوش مصنوعی فرصتی برای ایجاد سبک‌های جدید آموزشی فراهم می‌آورد و می‌تواند ضمن حفظ کرامت انسانی، مهارت‌ها و دانش فرزندان را ارتقا دهد.
کارشناسان معتقدند که در این مسیر، لازم است خانواده‌ها، مربیان و متولیان تربیت، با نگاهی علمی و اخلاقی، فناوری را به ابزاری در خدمت تربیت سالم و رشد اخلاقی تبدیل کنند تا نسل آینده توانمند، اخلاق‌مدار و با هویت انسانی و دینی تربیت شود.
