مهاجرت اجباری علویان سوریه؛ پاک‌سازی مذهبی در سایه سکوت بین‌المللی
مهاجرت اجباری علویان سوریه؛ پاک‌سازی مذهبی در سایه سکوت بین‌المللی
روستاهای علوی‌نشین منطقه سهل‌الغاب در شمال استان حماه یکی پس از دیگری در حال خالی‌شدن هستند.
شواهد میدانی نشان می‌دهد این کوچ گسترده، نه نتیجه‌ی جنگ یا فقر، بلکه بخشی از یک روند هدفمند برای حذف مذهبی و تغییر ترکیب جمعیتی منطقه است.
روندی که در سکوت حاکمیت محلی و بی‌تفاوتی جامعه جهانی ادامه دارد.
ساکنان علوی‌نشین مناطق شمالی استان حماه، این روزها در سکوت و بی‌پناهی، ناگزیر خانه‌های خود را ترک می‌کنند.
گزارش‌ها از منطقه سهل‌الغاب حکایت از آن دارد که این مهاجرت‌ها نه داوطلبانه، بلکه تحت فشارهای شدید امنیتی، تهدیدهای مسلحانه و سرقت گسترده دارایی‌ها روی می‌دهد.
در روستای «کفر عقید»، بیست خانواده علوی پس از ماه‌ها مقاومت در برابر فشارهای افراد مسلح، سرانجام مجبور به ترک خانه‌هایشان شدند.
یکی از آخرین ساکنان روستا می‌گوید: «هر روز با تهدید، تیراندازی، و حمله به دام‌ها و مزارع مواجه بودیم. در نهایت، تنها با لباس‌هایی که بر تن داشتیم، از خانه‌ها بیرون آمدیم.»
این وضعیت تنها به یک روستا محدود نمی‌شود. در «العزیزیه»، که یکی از آخرین مناطق باقیمانده علوی در سهل‌الغاب محسوب می‌شود، نیز کمتر از ۱۵ درصد جمعیت سابق باقی مانده‌اند.
ساکنان این منطقه از غصب اموال، آدم‌ربایی و همکاری برخی نیروهای امنیتی با مهاجمان مسلح خبر می‌دهند.
در روایت‌هایی که از آوارگان شنیده می‌شود، انگیزه‌های مذهبی آشکار است.
«ام‌علی» که به همراه خانواده‌اش از روستای «قبر فضة» آواره شده، می‌گوید: «گفتند شما هم باید درد آوارگی را بچشید، چون ما علوی‌ها باعث خرابی خانه‌هایشان بودیم. اما جوانان روستای ما فقط کشاورز بودند، نه سرباز و نه مأمور امنیتی.»
در کنار تهدید مستقیم، استفاده از بهانه‌های حقوقی بر سر مالکیت زمین نیز دیده می‌شود.
اراضی کشاورزی‌ای که با قرارداد رسمی به علویان واگذار شده بود، حالا با ادعاهای تازه‌ای از سوی مهاجمان روبه‌رو شده و به زور از آنان گرفته می‌شود.
فعالان محلی از وجود یک طرح منسجم برای پاک‌سازی مذهبی سخن می‌گویند؛ پروژه‌ای که از روستاهای کوچک آغاز شده و هدف آن، تغییر کامل بافت جمعیتی شمال حماه است.
با وجود شدت یافتن این روند، واکنش مؤثری از نهادهای بین‌المللی یا حقوق بشری دیده نمی‌شود.
ادامه این وضعیت می‌تواند خطر تکرار فاجعه‌های بزرگ انسانی را به همراه داشته باشد؛ فاجعه‌ای که قربانی اصلی آن، مردم بی‌دفاعی هستند که تنها به‌خاطر باور مذهبی خود، آواره می‌شوند.
