از اشک‌های نیمه شب تا خون‌های ظهر عاشورا؛ گزارشی از ماندگارترین روز تاریخ
شب و روز عاشورا در سال ۶۱ هجری قمری، تجلی‌گاه اوج ایمان، وفاداری و فداکاری انسان‌هایی بود که با آگاهی از سرنوشت شهادت، در راه حق ایستادند و تاریخ را با خون خود نوشتند.
شب دهم محرم، معروف به شب عاشورا، یکی از معنوی‌ترین شب‌های تاریخ اسلام است.
شبی که در آن، امام حسین علیه السلام از سپاه عمر بن سعد مهلت خواستند تا به همراه یاران خود به عبادت و تلاوت قرآن بپردازد.
در این شب، امام حسین علیه السلام خطبه‌ای به یادماندنی ایراد فرمودند و ضمن آگاه‌سازی یاران خود از سرنوشت قطعی شهادت، بیعت را از گردن آنان برداشتند.
با این حال، بسیاری یاران، با اخلاص و وفاداری اعلام کردند که تا آخرین نفس در کنار فرزند پیامبر خدا صلی الله علیه و آلهخواهند ماند.
فضای خیمه‌گاه در آن شب، آکنده از ذکر، نماز، دعا و راز و نیاز بود.
زمزمه‌های عاشقانه یاران در دل تاریکی، طنین ایمان و شوق دیدار با معبود را به گوش می‌رساند.
آن شب، نه شب بیم و وحشت، که شب یقین، آرامش و آمادگی برای وصال الهی بود.
با طلوع دهم محرم، روز عاشورا، امام حسین علیه السلام پس از نماز صبح، صف‌آرایی سپاه اندک خود را آغاز کردند.
امام حسین علیه السلام سپاه خود را که شامل 32 سواره و 40 پیاده بود، به سه بخش تقسیم کردند.
جناح راست را به زهیر بن قین، جناح چپ را به حبیب بن مظاهر و پرچم‌داری را به حضرت اباالفضل العباس سپردند.
سپس امام حسین علیه السلام بارها با زبان حق و حجت متقن، کوشیدند تا مانع جنگ شوند، اما سپاه کوفه با فرماندهی عمر سعد، پاسخ آن حضرت را با تیر دادند.
جنگ آغاز شد و یاران امام حسین علیه السلام یک به یک در میدان جنگ به شهادت رسیدند.
ظهر عاشورا، امام حسین علیه السلام در میان بارش تیرها، نماز جماعت را برپا داشتند.
پس از شهادت یاران، حضزت سیدالشهدا علیه السلام، خود با پیکری تنها و زخمی، تا لحظه آخر ایستادگی کردند و سرانجام، با لب تشنه به شهادت رسیدند.
پس از شهادت امام حسین علیه السلام، دشمن خیمه‌ها را به آتش کشید و خاندان پیامبر خدا صلی الله علیه و آله را به اسارت برد؛ و بدین‌گونه، یکی از عظیم‌ترین حوادث تاریخ اسلام رقم خورد.
