آیت الله العظمی شیرازی: اگر پزشک روزه گرفتن را برای انسان مضرّ تشخیص دهد ولی مکلف آن را برای خود مضرّ نداند و یا بالعکس، باید به تشخیص خود عمل کند

نشست علمی روزانه آیت الله العظمی سید صادق حسینی شیرازی، روز جمعه بیست و نهم شعبان سال 1446 برگزار شد، در این نشست هم‌چون جلسات پیشین، ایشان به سوال‌های حاضران در جلسه، پیرامون مسائل مختلف فقهی پاسخ دادند.

آیت الله العظمی شیرازی در تبیین قاعده لاضَرَر فرمودند: قاعده لاضَرَر یعنی احکامی که شارع، قرار داده و در برخی موارد، حکم وجوب ، و در پاره ای از موارد، حکم حرمت برای آن ها مقرر فرموده ، اما چنانچه این وجوب و حرمت، موجب ضرر برای انسان شد، شارع ، آن وجوب و حرمت را برمی دارد، مثلا اگر روزه موجب ضرر برای انسان شد، یا قیام در نماز برای انسان، ضرر داشت، این حکم واجب نیست، و همین طور، اگر ترک حرامی، موجب ضرر شد، حرمت از آن برداشته می شود.

معظم له در ادامه فرمودند: در عمل به تکالیف نظر اهل خبره و فتوای مجتهد، اَماره است، لذا اگر در موردی، مکلف یقین پیدا کند که نظر اهل خبره درست نیست، مثلا اگر پزشک بگوید روزه برای تو ضرر دارد، اما خودش یقین داشته باشد که ضرر ندارد، یا در موضوعی یقین پیدا کند، و یا در جایی به قَطع برسدکه مستندات مجتهد درست نیست، یقینِ مکلف، برای شخص خودش حجت است.

ایشان هم چنین تاکید فرمودند: اگر پزشک روزه گرفتن را برای انسان مضرّ تشخیص دهد ولی مکلف آن را برای خود مضرّ نداند و یا بالعکس، باید به تشخیص خود عمل کند.