تاراج معادن بامیان؛ خاک به شیعیان هزاره، طلا به پشتون‌ها
معادن استان بامیان، گنجینه‌ای ارزشمند در دل فقیرترین استان افغانستان، بار دیگر به تاراج می‌رود؛ این‌بار در قالب قراردادی ناعادلانه که سودش به مناطق پشتون‌نشین می‌رسد و تنها گَرد و خاکش به شیعیان و هزاره‌ها.
در سایه‌ی این تصمیم طالبان، تبعیض و بی‌عدالتی همچنان بر زخم‌های کهنه‌ی بامیان نمک می‌پاشد.
در سایه‌ی شب‌های سنگین ظلم و تبعیض، طالبان بار دیگر شلاق بی‌عدالتی را بر تن زخمی بامیان نواختند.
این بار، داستان غارتگری نه با تفنگ که با قلم و قرارداد رقم خورد؛ معادن بامیان، این گنجینه‌های خاموش هزارِستان، در ازای ساخت جاده‌هایی در قندهار، ارزگان و هرات به دست طالبان سپرده شد.
در بامیان، جایی که زمین از زخم فقر و رنج می‌نالد و کودکان در آغوش سنگ و خاک بزرگ می‌شوند، معادنش که می‌توانست کلید درهای بسته‌ی رفاه باشد، اینک تاراج می‌شود تا پشتون‌های جنوب، آسفالت تازه زیر پای‌شان حس کنند.
طالبان با امضای این قراردادها، آشکارا تبعیض و سرکوب سیستماتیک علیه مردم شیعه و هزاره را به نمایش گذاشتند؛ مردمی که سال‌هاست سهم شان از افغانستان فقط رنج و فقر بوده است.
معادن بامیان، از جمله ذخایر ارزشمند آهن، سُرب و جَست، سال‌هاست در چنگال غارتگران اسیر است.
پیش‌تر نیز طالبان به بهانه‌های مختلف این معادن را استخراج و به فروش رسانده بودند؛ اما اکنون، این تاراج به شکل رسمی و در قالب قرارداد انجام می‌شود.
ساکنان بامیان، جز غبار و گرد و خاک استخراج معادن، چیزی نصیب‌شان نخواهد شد.
در حالی‌که سود این ثروت‌های طبیعی برای ساختن جاده‌هایی در مناطق پشتون نشین به مصرف می‌رسد.
بامیان که یکی از فقیرترین استان‌های افغانستان است، زیر بار تبعیض و بی‌توجهی نظام‌های مختلف خم شده است.
مردمانش سال‌هاست که با حداقل‌ها زندگی می‌کنند، در حالی که ثروت‌های‌‍شان در جیب کسانی می‌رود که نه تنها از رفاه بی‌نیازند، بلکه ابزار سرکوب همین مردم نیز هستند.
کارشناسان می‌گویند تصمیم طالبان برای واگذاری معادن بامیان در ازای پروژه‌های عمرانی در استان‌های پشتون‌نشین، پیامدهای سنگینی برای وحدت ملی، عدالت اجتماعی و اقتصاد افغانستان خواهد داشت.
به گفته آنان، این اقدام طالبان، شکاف‌های قومی و مذهبی را در افغانستان عمیق‌تر خواهد کرد و احساس بی‌عدالتی و خشم در میان هزاره‌ها و شیعیان را تقویت خواهد کرد.
بامیان، با مجسمه‌های فروریخته بودا و چهره‌های رنج‌کشیده مردمش، همواره نمادی از تاریخ، فرهنگ و مظلومیت افغانستان بوده است.
اما این بار، این خاک به جای قصه‌های کهن، فریاد بی‌عدالتی را در خود پنهان کرده است.
شاید روزی فرا برسد که بامیان نه قربانی تبعیض، بلکه الگوی عدالت و توسعه در افغانستان باشد.
اما امروز، این استان همچنان زیر بار تبعیض و بی‌عدالتی نفس می‌کشد؛ زخمی که تنها با آگاهی و ایستادگی درمان خواهد شد.
