مبارزه با فساد؛ ضرورتی دینی و اجتماعی از منظر اسلام علوی

9 دسامبر، روز جهانی مبارزه با فساد، فرصتی برای توجه به اهمیت مبارزه با فساد در جوامع بشری است.

اسلام علوی، از قرآن کریم تا سیره معصومین علیهم‌السلام، همواره بر ضرورت مبارزه با فساد و تحقق عدالت تأکید کرده است.

9 دسامبر، روز جهانی مبارزه با فساد، فرصتی برای بازنگری در ابعاد مختلف این پدیده شوم و اثرات منفی آن بر جوامع است.

فساد، از فساد اقتصادی و سیاسی گرفته تا فساد اجتماعی، تهدیدی برای عدالت، اخلاق و پیشرفت است.

در قرآن کریم، فساد به‌عنوان دشمن عدالت معرفی شده است.

خدای متعال در آیه 77 سوره قصص می‌فرماید: «إِنَّ اللَّهَ لَا یُحِبُّ الْمُفْسِدِینَ»، یعنی خدای متعال مفسدان را دوست ندارد، که نشان می‌دهد فساد و ظلم، نه تنها بر جامعه اثر منفی می‌گذارد، بلکه خداوند از مفسدان برائت جسته است.

این آیه اشاره به این دارد که فساد در زمین و فساد در جامعه، عملی است که مورد نارضایتی شدید خدای متعال قرار می‌گیرد.

در این آیه، لفظ “مفسدین” به افرادی اطلاق می‌شود که در زمین، چه از طریق ظلم، فساد اخلاقی، یا فساد اقتصادی و اجتماعی فساد ایجاد می‌کنند.

بر اساس این آیه، فساد نه تنها عملی نابهنجار است بلکه دشمنی با اصول عدل و اخلاقی الهی است و موجب دوری از لطف خداوند می‌شود.

پیامبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌وآله نیز بارها بر مبارزه با فساد تأکید فرموده و فساد را آفتی بزرگ برای هر جامعه دانسته‌اند.

آن حضرت فرموده‌اند: «اگر فساد در میان امت من رواج یابد، خداوند برکت را از آنان می‌گیرد».

این سخن نشان‌دهنده خطرات فساد و لزوم مقابله با آن است.

امیرالمؤمنین علی علیه‌السلام در نهج‌البلاغه فساد را بزرگ‌ترین تهدید برای جامعه اسلامی می‌دانستند و در مبارزه با آن جدیت داشتند.

آن حضرت نیز فرموده‌اند: «هرگاه فسادی در جامعه شیوع یابد، زمینه‌های سقوط آن فراهم می‌شود».

حضرت زهرا سلام الله علیها نیز در خطبه فدکیه، فساد را نقد کرده و بر مسئولیت حاکمان در مقابله با آن تأکید فرمودند.

هم چنین معصومین علیهم‌السلام همگی بر مبارزه با فساد و تحقق عدالت تأکید داشتند.

اسلام علوی، درک صحیح از عدالت و شفافیت را لازمه مبارزه با فساد می‌داند و بر این باور است که تنها از طریق وفاداری به اصول الهی و اخلاقی است که می‌توان جامعه‌ای عاری از فساد ساخت.